Fr

TRAINING&BOOKS

Lieve Tara, door Danny Devriendt (MD, IPG/Dynamics)

Zondag 21 Maart 2021

Lieve Tara, door Danny Devriendt (MD, IPG/Dynamics)

Het is alweer een tijdje geleden dat ik je nog geschreven heb. We hadden het dan ook druk, allebei. Jij, op je vijfde, met je eenhoorns, je Lego-steden en, niet te vergeten, het fabriceren van een astronautenhelm met wat oude kranten, lijm en een beetje aluminiumpapier. Zelf besteed ik heel wat tijd met te kijken naar hoe je deze planeet ontdekt en je probeert jezelf te beschermen tegen draken en nachtmerries, terwijl ik mijn steentje bijdraag aan de economie draaiende en de klanten tevreden te houden.

We hebben elkaar deze week amper gezien. Jij slaapt, terwijl ik met de glimlach door de digitale gangen van ’s werelds grootste digitale evenement wandel: SXSW. Je vroeg me waarom ik zo blij word van SXSW. Dat is me bijgebleven. Want het is waar: ik word er echt blij, ja zelfs gelukkig van. Maar hoe wist je dat?

Omdat het mijn hersens zuurstof geeft

Naar enthousiaste mensen luisteren die vol energie en passie praten over hun kunst, hun handel en hun visie, activeert mijn oude hersencellen. Allemaal, van de eerste tot en met de laatste. Het probleem ontdekken dat hun enthousiasme wekte, zien hoe ze het konden omzeilen en analyseren alvorens de middelen uitwerken om een oplossing te vinden, is fascinerend. Ik heb meer geleerd van de mislukkingen en successen van deze even slimme als bescheiden mensen dan tijdens al mijn jaren op school.

“Je gebruikt het of je verliest het”, aldus de Texaanse legende Willie Nelson: als je er niet voor zorgt dat je hersenen in contact komt met andere neuronen en je eigen standpunten niet aftoetst aan die van anderen, verschrompelen ze tot het formaat van een pinda, Tara. En dat mag ik niet laten gebeuren, begrijp je. Al die bedenkingen die ik op SXSW verzamel, zijn een heus festijn voor mijn hersenen.

Omdat het me geruststelt

Er zijn veel dingen mis met de planeet die je begint te ontdekken, Tara. We hebben er een serieuze puinhoop van gemaakt. Er zijn nog steeds kinderen die het moeten stellen zonder onderwijs, computer, drinkwater, eten of een dokter. Er sterven nog steeds kinderen van jouw leeftijd omdat volwassenen meer geld uitgeven aan dikke wapens en gouden Rolexen dan aan voedsel voor iedereen.

Kinderen van jouw leeftijd, Tara, met een huid die net zo zacht en teer is als de jouwe, maar met een andere tintje, worden momenteel nog steeds gediscrimineerd of zijn in gevaar, omdat sommige mensen zeggen dat ze anders zijn, "niet zoals wij". Ze worden lastiggevallen geslagen en bespot.

En we vervuilen: de lucht, de rivieren, de zeeën, onze steden en ons lichaam. We verbranden bossen en kappen bomen. We roeien heelder soorten planten en dieren uit in een razend tempo. We verslijten deze planeet langzaam tot ze helemaal op is. We vallen Moeder Natuur aan, die ons nochtans met eindeloos veel geduld herbergt en voedt.

Maar weet je, Tara, de afgelopen jaren heb ik in de verschillende gangen van SXSW mensen gevonden die het niet hebben opgegeven. Die zeggen dat het mogelijk is om het tij te keren, de dingen beter te maken en de lat hoger te leggen. Dat we oplossingen kunnen vinden, kansen zien en troeven versterken. Ik heb mensen stelling zien nemen voor ieders goed, met de oprechte bedoeling om de berg van ellende in het leven van sommigen te verbeteren.

Het begint met de astronauten

Ja, meisjes kunnen astronaut worden, Tara. Ook dat laat SXSW zien: de kracht van diversiteit en het feit dat iedereen, ongeacht leeftijd, achtergrond, haarkleur, seksuele geaardheid of religie, het verschil kan maken. Toen ik een paar jaar geleden Jessica Meir ontmoette bij SXSW, kwam dat keihard binnen. Jessica Ulrika Meir werd geboren in 1977. Ze is professor aan de Harvard Medical School en voltooide een postdoctoraal onderzoek in vergelijkende fysiologie aan de University of British Columbia. Tussendoor bestudeerde ze de fysiologie en het duikgedrag van keizerspinguïns op Antarctica, evenals de fysiologie van Indische ganzen, die in staat zijn om over het Himalaya gebergte te migreren.

Ze bestuurt T38-straaljagers en behaalde een masterdiploma in de ruimtewetenschappen aan de International Space University. Ze overleefde het isolatieprogramma van NASA's Extreme Environment Mission Operation, dat ik al moeilijk in één keer kan uitspreken. Om astronaut te worden versloeg ze een lege jongens bij het lopen, bij het nadenken, bij het leren en het overleven. Omdat ze wist dat ze de beste was, en dat nog bewees ook. Dat iemand als zij haar verhaal kan vertellen aan vaders zoals ik is belangrijk voor meisjes zoals jij, Tara.

Astronauten zijn ook echte tovenaars, Tara: als Jessica Meir vanuit het internationale ruimtestation waar ze zeven maanden heeft doorgebracht naar de aarde wijst, herinnert ze ons er stilletjes aan hoe klein en kwetsbaar onze planeet is, hoe ongelooflijk mooi ook. “Het is op deze prachtige kleine blauwe bal aan het raam dat alle levende wezens die we kennen, leven.” Dat maakt indruk. Omdat ze helemaal gelijk heeft. Door ons de planeet te tonen vanuit de ruimte, sturen de astronauten een boodschap van vrede en doen ze een dringende oproep om eensgezind te redden wat er te redden valt.

Eenheid in mix en match

SXSW laat me ook zien dat je niets alleen kunt, Tara. Toch zijn we gewend om dingen op onze eigen manier te doen. De gekende weg te volgen. De redenering van gisteren toe te passen om de uitdagingen van morgen aan te gaan. We vertrouwen op onze capaciteiten. Maar in werkelijkheid werkt de magie alleen als we ons kunnen verenigen. Als we met ons denken de platgetreden paden verlaten. Als we de gedachten van andere mensen met andere specialisaties en verschillende horizonten ontdekken, en die toepassen op onze activiteit. SXSW toont dat de toekomst vorm krijgt via samenwerking, in plaats van door eindeloze specialisatie. Een stap terug doen om een onderwerp in zijn geheel te beschouwen, alvorens je besluiten te trekken en die toe te passen op ons werk, is een kunst die verloren gaat.

Generalisten boven specialisten

In zijn boek ‘Range: Why Generalists Triumph in a Specialized World ‘ laat David Epstein zien hoe men ons heeft doen geloven dat iedereen die een talent wil ontwikkelen, een instrument wil spelen of voorop wil lopen in zijn vakgebied vroeg moet beginnen, zich er ten volle aan moet wijden en zo’n 10.000 uur gespecialiseerde training moet krijgen. Maar in feite toont Epsteins onderzoek naar 's werelds beste artiesten, atleten en Nobelprijswinnaars, dat vroege specialisatie eerder uitzondering dan regel is. De beste atleten, artiesten, muzikanten, uitvinders, voorspellers en wetenschappers ter wereld zijn… generalisten (vooral op complexe en onvoorspelbare gebieden). Ze zijn ook creatiever, flexibeler en beter in staat om verbanden te leggen die hun meer gespecialiseerde leeftijdsgenoten niet zien.

Verplicht

Het zou verplicht moeten zijn, Tara. Verplicht ervoor te zorgen dat we over een paar jaar nog steeds een bewoonbare wereld hebben. We zouden leiders, CEO's, leraren, vaders, moeders en journalisten moeten meenemen naar bijeenkomsten zoals SXSW. Om ze te dwingen, ook al is het maar een korte week, om verder dan hun neus lang is te kijken, zodat ze kunnen zien waar de huidige wind ons naartoe brengt. Om ze uit te nodigen om even stil te staan bij al deze nieuwe gedachten. Om ze de kracht te geven om inertie in twijfel te trekken. Om hen uit te dagen reden boven winst te stellen. De sleutel tot je toekomst zit daar ergens, Tara. En ik hoop dat jij, als de eerste prinses-astronaut, hem vindt.

Omdat, zoals Bertrand Piccard zei, jouw generatie een serieuze uitdaging wacht: de planeet redden.

Archief / TRAINING&BOOKS