Fr

MEDIA

Umami, door Griet Byl (MM)

Zondag 17 November 2019

Umami, door Griet Byl (MM)

Volgens het recentste onderzoek van MediaNest blijft televisie voor jonge kinderen het mediatoestel waarmee ze het vaakst en ook het vroegst in aanraking komen, meestal al tijdens hun eerste levensjaar. Los van de exploderende schermtijd waarover ouders zich vandaag terecht zorgen maken, is die vroegtijdige fascinatie voor de buis niets nieuws: tv doet al meerdere decennia dienst als ‘shut up toy’ op sleutelmomenten in gezinsroutines, voor het avondeten, in de vroege ochtend of op zondagvoormiddag. Dat leverde het woordenboek zelfs de geijkte en pragmatische term ‘Samsonseks’ op.

Als huis van vertrouwen is de openbare omroep dus vaak de eerste en voornaamste zender waarnaar mama en papa hun kroost met een gerust hart laten kijken om even zonder schuldgevoel te rollebollen. Brand safety avant la lettre en een goede illustratie van de manier waarop de VRT zijn missie om alle Vlamingen te inspireren en te verbinden ter harte neemt.

Alle gekheid op een stokje, diezelfde openbare omroep die het jonge grut sinds de creatie van TikTak (dat ontstond lang voor er sprake was van Tiktok) al een jaar of veertig initieert in de wondere wereld van televisie, probeerde al die tijd ook voor de grote mensen zijn volksverheffende missie te verzoenen met lichter verteerbaar vermaak. Hij bood onze landgenoten met hun voeten in de Vlaamse klei een kleurrijk venster op de wereld, met plaats voor experimenten die niet per se bij iedereen in de smaak hoefden te vallen. Van zuurzoete humor tot bittere ernst en een hartig woordje toe, van vederlicht entertainment tot loodzware duiding, het kon allemaal, in een gevarieerd palet van smaken en kleuren, met klassiekers als FC De Kampioenen, buitenbeentjes zoals Container of Cobra TV en voltreffers als de Ideale Wereld en Mag ik u kussen?

Als het aan onze nieuwe Vlaamse regering ligt, is het echter gedaan met dat soort bonte en belangeloze pret. De VRT moet besparen en nog geen klein beetje – een goeie 44 miljoen tegen 2024, als je de niet-indexering van de dotatie meerekent. En passant moet hij zijn plaats in de toekomstige Vlaamse canon verdienen en de banden met Nederland aanhalen. Tegelijk moet hij als moderne, slanke en slagkrachtige mediaorganisatie blijkgeven van terughoudendheid ten opzichte van de reclamesector en mee ijveren voor de creatie van een betalend niet-lineair aanbod met de focus op Vlaamse content. Je zou er voor minder de brui aan geven en Paul Lembrechts zal zijn superheldenpak moeten bovenhalen.

Ook de rest van de Vlaamse cultuursector krijgt in de toekomst trouwens minder centen en moet het met 17 miljoen subsidies minder doen. De besparingen treffen niet zozeer de grotere, gevestigde cultuurinstellingen dan wel de kleinere projecten en initiatieven. Nefast voor hun voortbestaan én de vertegenwoordiging van het veelkleurige smaakpalet dat onze samenleving in de praktijk best zou vertegenwoordigen. Met alle gevolgen vandien. “Deze culturele kaalslag is een symptoom van iets veel breders”, aldus Humo. “Het geld is bijkomstig – de culturele impact is wat dit zo ernstig maakt (…) Jambon weet goed genoeg dat snoeien in cultuursubsidies hetzelfde is als snoeien in de diversiteit aan standpunten waarmee we in aanraking kunnen komen. Het is snoeien in kritiek.”

Maar, besluit het weekblad, eenheidsworst is maar lekker als je deel uitmaakt van die eenheid. En wie ze niet lust, kan maar beter oprotten. Onze koffer staat klaar, maar vertrekken doen we weerspannig als we zijn nog even niet. Jeroen Meus kookt ook niet alleen aardappelen met vlees en groenten.

Archief / MEDIA