Fr

CREATIONS

Mathias Brouns: "Duurzaamheid houdt niet meer enkel hippies die zich vastketenen aan bulldozers bezig"

Maandag 21 December 2020

Mathias Brouns:

Op 11 december ging ‘The Decade of Action’ wereldwijd en virtueel in première. Het initiatief van Bart Lombaerts (Spyke) en Wim Vermeulen (Bubka) dat gevolgd werd door meer dan 1000 surfers, wil bedrijven wijzen op de reële rol die ze kunnen en moeten spelen in het behalen van de klimaatdoelstellingen. Regisseur Mathias Brouns vertelt over het concept.
 
Welke doelstelling hadden beide communicatiespecialisten voor ogen met deze film?
 
De documentaire is er gekomen in de aanloop naar de vijfde verjaardag van het Klimaatakkoord van Parijs en bij wijze van wake-up call voor de bedrijfswereld om de deadline van 2030 te respecteren. Binnen tien jaar moeten de klimaatdoelstellingen gehaald zijn. Vandaar de titel.
 
De film gaat over hoe “big business” de wereld kan en moet redden, en toont enkele grote bedrijven die hier al mee bezig zijn. Dat is natuurlijk niet het meest ontroerende of engagerende onderwerp.
 
Inderdaad. Om de aandacht van de kijkers te trekken en vast te houden, gaat de film tegelijk over de toekomst van ons menselijk bestaan en de nalatenschap van onze generatie. Daarom hebben we onze sprekers gevraagd om een brief te schrijven naar hun achter(achter)kleinkind, het kind dat over 100 jaar geboren zou worden. Want uiteindelijk is dat waarom we dit allemaal doen: om de volgende generatie een zo leefbaar mogelijke planeet na te laten. “We Do Not Inherit the Earth from Our Ancestors; We Borrow It from Our Children”, zegt een van de sprekers. Wat we nu doen bepaalt de toekomst van de volgende generaties, of om het met een quote uit een van mijn favoriete films te zeggen “What we do in life, Echoes in eternity” (The Gladiator.)
 
De brieven zijn prachtig en hebben me meermaals kippenvel bezorgd. Het is onwaarschijnlijk aangrijpend om mensen als Frans Timmermans (First Vice-President European Commission), Paul Polman (ex-CEO van Unilever) of Johan Rockström (Director of the Potsdam Institute for Climate Impact Research) te horen vertellen aan hun achter(achter)kleinkind wat ze hopen dat hun werk heeft veranderd.
 
Ondanks de dringende noodzaak van de situatie wilden de makers met deze documentaire bewust geen negatief verhaal vertellen.
 
We wilden graag een boodschap van hoop brengen. Laten zien dat de mensheid van nature goed is en dat er wel degelijk keihard gewerkt wordt aan een oplossing. Naar mijn gevoel bereiken we zo meer engagement dan met de zoveelste documentaire die toont hoe slecht het gaat.
Weet je, voor ik aan deze documentaire begon, had ik vrij sterk het gevoel dat de klimaatstrijd al gestreden was en dat we al verloren hadden. Nu denk ik dat we nog maar net zijn begonnen. Veel te laat weliswaar en nog niet iedereen is mee, maar er is toch een bewustwording op grote schaal bezig en er wordt al hard geknokt, ook al zijn er natuurlijk flagrante gevallen van greenwashing te betreuren.
 
Jullie wilden ook illustreren dat duurzaamheid niet alleen lonend is voor de planeet.
 
Duurzaamheid is positief en belangrijk voor elk van ons omdat “it feels good to do good”, maar ook vanuit een meer economisch perspectief: de documentaire toont dat bedrijven die bezig zijn met duurzaamheid beter presteren en hoe ze concreet aan dat doel kunnen werken.
 
Die boodschap begint door te dringen bij grote bedrijven die snappen dat duurzaamheid niet meer enkel hippies die zich vastketenen aan bulldozers bezighoudt, maar juist verdedigd kan worden door boekhouders in maatpakken, zoals een van de sprekers het formuleert.

Archief / CREATIONS