Happy f*** birthday!, door Bruno Liesse

Geef mij maar vrijdag de twaalfde. Aan vrijdag de dertiende - zoals die van maart 2020 - heb ik immers slechte herinneringen. Het gevoel dat er iets ongewoons aan de hand was. En sinds een jaar overtreft de realiteit de fictie. We dobberen al twaalf maanden tussen uitersten, lezen, zien, horen van alles en nog wat, en het tegenovergestelde ook.

Technisch gezien hadden we gek moeten worden. Het begon allemaal met een paar drama queens vermomd als dokters, terwijl achttien Chinese steden al in lockdown zaten. Kalm blijven.

Sommige landen smeten alles toe, andere zouden naar groepsimmuniteit streven door alles open te laten. Amper een week later waren toiletpapier en maskers uitverkocht. Wat die maskers betreft, niemand wist hoe je ze nu best moest gebruiken, waartegen ze beschermden, waarom er miljoenen vernietigd werden en hele bestellingen – uit China natuurlijk – niet conform bleken te zijn. Kalm blijven.

Vervolgens moesten we buiten binnen een straal van anderhalve kilometer blijven. Naar de supermarkt mocht wel. Terwijl Nederland uitpakte met goede cijfers, door zoals het zoals altijd anders aan te pakken dan de rest. Complottheorieën doken her en der op: wie doet z’n voordeel met ons op te sluiten? Bill Gates natuurlijk, wie anders? Neen, de labo’s. De regering, de flikken, de douaniers die geen bal meer te doen hebben. Of Sofie, waar kwam die nu opeens weer vandaan? Of Greta en zelfs Bart misschien – die horen we trouwens niet meer, vreemd genoeg.

Of Donald natuurlijk die er niks van begrepen had en als eerste het luchtverkeer stillegde. Nee, het was de schuld van de Chinezen, die er niet in slaagden de ingevroren reageerbuizen van Dr. Ying Cho tegen te houden. Heb je James Bond in 2020 gemist? Mis. Je hebt hem elke dag kunnen volgen tijdens de time-out van Daniel Craig. Een strategie om opnieuw de wereld te regeren, hoewel dat land in feite nooit anders gedaan heeft. Tussen Azië dat schuldig is aan de ramp en de Verenigde Staten die er economisch hun voordeel mee doen, zit de EU geprangd. Die heeft ‘honderdduizenden projecten’ (volgens de nota 32018R0848 op haar site) waaronder een paar programma's voor de ontwikkeling van biologische paarse biet. Maar niets tegen een pandemie. Geen plan, geen programma, geen project. Kalm blijven.

Douane open, douane toe, aan de ene kant van de grens en dan aan de andere. En hop, een avondklok erbij, om 18.00 uur, 20.00 uur, 22.00 uur of middernacht: wat maakt het uit, je mag toch niemand zien? En de skipistes gaan open maar de liften niet. En de verplichte quarantaine duurt een week, maar de incubatietijd van het virus een dag of tien. En je krijgt één knuffelcontact, geen twee. Ruzie in het huishouden en met je beste vrienden verzekerd. België is altijd een surrealistisch land geweest waar alles om te lachen is, zoveel is zeker. “Het is aan te raden om op het strand zandkastelen te maken die groot genoeg zijn om de nodige afstand te bewaren. Maar het zou beter zijn om in plaats daarvan frisbee te spelen”, aldus Van Laethem, die ons al zo aan het lachen had gemaakt, vooral met zijn zeer veilige diners die niet in Eyes Wide Shut hadden misstaan. Er werd ons zelfs voorgesteld om de letter P en B liever niet uit te spreken en te vervangen door de nasale en minder spuwende M. Echt waar. Kalm blijven.

Over de vaccins – die ons als je goed rekent tot 2026 zullen bezighouden – wil ik het niet hebben. Noch over onze goede kennis van zogenaamde nieuwe technologieën en de switch van echte wandelingen die zoveel minder leuk zijn in de winter naar esports. Noch over tieners die nog meer verslaafd zijn aan hun smartphones, hoewel we dachten dat zoiets onmogelijk was. Noch over de aankopen van nog verder weg en voor nog minder geld, hoewel jullie het tegendeel beweren in mijn enquêtes. In de gang stapelen de dozen zich op, want het bureau is gesloten. Om nog maar te zwijgen van de eindeloze videovergaderingen, nu we ze onder de knie hebben, behalve dat de bandbreedte beperkt blijft en even weinig ruimte laat als de Brusselse lanen die teruggebracht zijn tot een enkele rijstrook, voor de fietsers die volgens de groenen op een dag zullen verschijnen.

Aan de ene kant vinden we enerzijds degenen die per se weer aan het werk willen en die door de lege kantoren spoken met hun toelating op zak voor als de politie moest binnenvallen. Aan de andere kant zijn er de werknemers die ondertussen vergroeid zijn met hun canapé of die hun werkplek geïnstalleerd hebben met inbegrip van kat, catering en eventuele partner. Moge de veerkracht zo lang mogelijk duren. Files, vaste uren, vieze toiletten en de kop van de buurman in ons landschapskantoor willen we niet meer.

Een nieuwe vraag rijst: als we de kooien waarin we onszelf hebben opgesloten opnieuw openen, hoe gaan we ons dan heraanpassen aan de wereld van vroeger? Gaan we weer zoenen en tijd verspillen in praatjes in de gang of bij de koffiemachine? Te laat komen opdagen voor vergaderingen, iets gaan drinken na het werk, drie uur aan tafel blijven zitten en onze moeders bellen in de file? Ja dus.

Kalm blijven. Tot in mei. Dan legt elke vogel zijn ei. En lonkt naar verluidt het rijk der vrijheid. Ondertussen een gelukkige k*** verjaardag gewenst.