Fr

TECH

Drijfzand?, door Griet Byl (MM)

Zondag 10 September 2023

Drijfzand?, door Griet Byl (MM)

Op 7 september kondigde Google aan dat zijn Privacy Sandbox API’s voor relevantie en meting voortaan voor iedereen (in casu adverteerders en ontwikkelaars) algemeen beschikbaar zijn binnen Chrome. Dat zou volgens de jongens en meisjes uit Mountain View een belangrijke stap zijn op weg naar een privacyvriendelijker internet.

Voor wie van Mars (of Venus natuurlijk) komt, het oorspronkelijk sterk bekritiseerde en ondertussen al vaak aangepaste Privacy Sandbox-initiatief dateert uit 2019. Het werd gelanceerd in de zoektocht naar alternatieven voor de third party cookies die in 2024 eindelijk en geleidelijk uit Chrome zullen verdwijnen (inchallah!). Volgens Google moet zijn zandbak enerzijds de gebruikers pleasen door hun privacy verbeteren en anderzijds de adverteerders bekoren door hun toegang tot gesegmenteerde doelgroepen te blijven garanderen, zonder invasieve tactieken (zoals fingerprints) te stimuleren.

Over de vraag of de nieuwe API’s inderdaad een betere beveiliging van persoonsgegevens garanderen, lopen de gespecialiseerde meningen serieus uiteen. Zo wijzen kritische stemmen op diverse ontwikkelaarsfora erop dat de API’s net als de beruchte koekjes van derden je surfgedrag tracken en in feite de belangen van Google beschermen tegen die van andere dataverzamelaars. Andere specialisten vragen zich dan weer af of de API’s het wel mogelijk maken om individuen doeltreffend te targeten: ze werken immers met behoorlijk ruime segmenten, waardoor de vraag zou kunnen rijzen of het sop de kool nog waard is.

Wat er ook van zij, de aankondiging werd zonder veel tamtam onthaald in techland. Omdat het pad al geëffend was door de lancering van de betaversie? Omdat de DMA Google zopas aanduidde als gatekeeper en eventueel wantrouwige gemoederen aldus gesust worden? Omdat niemand nog gelooft dat die dekselse third party cookies ooit echt zullen verdwijnen? Omdat media, bureaus en adverteerders vooral aandacht hebben voor hun eigen targeting alternatieven? Of is massamarketing misschien aan een sophisticated revival begonnen ten koste van ultrapersonalisatie?

Of komt het omdat marketeers vandaag wel andere katten te geselen hebben dan targeting in een cookievrije wereld, geprangd als ze zitten tussen stijgende kosten en verplichte besparingen, terwijl ze zichzelf moeten heruitvinden om “te vermijden dat hun job weggeknipt wordt door ontevreden CFO’s, ondanks het feit dat zij de enige zijn die de consument vertegenwoordigen aan de managementstafel”, zoals Mark Ritson het onlangs nog formuleerde tijdens zijn speech op de Media Date van de UBA? Consumenten die overigens hun buik serieus vol hebben van eender welke vorm van targeting, als we sommige studies mogen geloven.

Wie zal het zeggen? Als we de laatste UMA-benchmark voor het eerste semester in ons land mogen geloven, zit digitale reclame – waar targeting een integraal onderdeel is van het DNA - nog niet aan zijn plafond. Online vertegenwoordigde tijdens het eerste semester 34% van de totale reclamebestedingen, een percentage dat lichtjes gestegen is tegenover vorig jaar en het aandeel van televisie (dat van 36% daalt naar net geen 35%) bijna evenaart. Video en social zijn voor het eerst groter dan display, wat niet onlogisch is gezien de mediaconsumptie in het ene geval en het kostenplaatje van de verschillende online kanalen in het andere. Toch maar met argusogen volgen dus, de koekjeskwestie en haar gevolgen. Maar laat dat vooral je zonnige zondag niet verknallen!

Archief / TECH