Fr

CREATIONS

'Barbie', mijn favoriet voor de GP Entertainment Lions 2024, door Fred Bouchar (MM)

Vrijdag 4 Augustus 2023

'Barbie', mijn favoriet voor de GP Entertainment Lions 2024, door Fred Bouchar (MM)

Mijn favoriet voor dit laatste nummer is een weddenschap tegen volgend jaar. Ik durf te wedden dat ‘Barbie’ in 2024 geen Oscar wint maar wel de Grand Prix Entertainment pakt op de Cannes Lions.
 
In een coproductie van Mattel en Warner Bros is deze behoorlijk geniale film van Greta Gerwig en Noah Baumbach gewoon een twee uur durende commercial die de purpose van Barbie in een nieuw jasje steekt en alle moderne marketinghendels bespeelt. Het is een zeemzoete en tegelijk pittige reclamefilm die de status van Barbie als ultiem icoon uit de popcultuur bevestigt en zowel nostalgische boomers als kritische GenZ-ers aanspreekt. ’t Was overigens vooral deze laatste die in roze dresscode opdaagde in Stokkel, waar ik de film zag.
 
Je kon het overal al lezen: Barbie levert inderdaad een masterclass in marketing. Met een productiebudget van $ 150 miljoen voor een marketingbudget van $ 100 miljoen (exclusief diverse partnerschappen), gaat het in totaal om een campagne van $ 250 miljoen, gekenmerkt door een 60/40 verdeling tussen branding en activatie.
 
In ‘Barbie’ vindt Mattel (niet zonder cynisme) de historische clichés die rond het bedrijf en zijn pop met mannequinmaten hangen net zo grappig als wij, met als rode draad dat ze vaak en lang de seksuele stereotypen heeft bestendigd, net zoals de ongebreidelde consumptiedrang uit de gouden jaren zestig.
 
Tegelijkertijd, en daar zit de sluwe kant van de boodschap, wringt Mattel al deze clichés en kritiek de nek om door ons te laten geloven dat Barbie in werkelijkheid altijd heeft gepleit voor empowerment van vrouwen.
 
Op de tonen van Zarathustra van Strauss waarmee Kubrick's "2001 a Space Odyssey" opent, herinnert de verbluffende verschijning van Barbie op het scherm ons eraan dat het door Ruth Handler gecreëerde speelgoed de eerste "niet-babypop" in de geschiedenis was (los van het Duitse voorbeeld Bild Lilli dat een paar jaar eerder ontstond) en dat ze kleine meisjes suggereerde zich los te maken van het beeld van de vrouw aan de haard.
 
Net zoals de duivel er met zijn meest sluwe truc in slaagde ons ervan te overtuigen dat hij niet bestaat (zo wil het gezegde), creëert Mattel een paradoxale kloof tussen de "echte Barbie" en het narratief dat met de pop gepaard gaat: Barbie's antifeministische imago in de echte wereld is de fout van Mattel (mea culpa) en een verkeerde interpretatie van wie ze werkelijk is. De realiteit is de fantasiewereld van "Barbie Land": een inclusieve en diverse wereld waar vrouwen de touwtjes in handen hebben en waar patriarchaat uiteindelijk als een vergissing wordt gezien.
 
Wat Barbie er niet van weerhoudt Barbie Land te verlaten om deze beroemde echte wereld te omarmen. De laatste scène waarin ze naar de gynaecoloog gaat, symboliseert in zekere zin haar verlangen om de controle over haar lichaam terug te krijgen (niet vergeten dat we de film in zijn Amerikaanse context moeten zien), wat behoorlijk gedurfd is als einde, om definitief komaf te maken met haar stereotiepe popimago van het begin.
 
Mattel reikt aldus een zoveelste nieuw hoofdstuk van zijn purpose aan. Want ‘Barbie’ als film vormt het hoogtepunt van een langetermijnstrategie. Van ‘We, girls, can do anything’ dat de baseline was van alle reclame in de jaren ’80, via ‘You Can Be Anything’ tot de recente ‘A Doll Can Help Change The World’ campagne, de marketing van Mattel heeft voortdurend geprobeerd om Barbie uit de speelgoedafdeling te halen, zodat ze zich kan mengen in de evolutie van maatschappelijke waarden. Daar zijn de maaksters van de film, misschien beter nog dan alle Mattel-bureaus samen, echt helemaal in geslaagd.

Archief / CREATIONS