Het einde van de wereld of het einde van de maand?, door Eric Hollander en Stéphane Buisseret (Air)

Iedere enquête bevestigt het : als het om zich zorgen maken gaat, dan behoort de noodtoestand van ons klimaat in de top drie. Alarmerende IPCC-rapporten, klimaatmarsen,... alles wijst erop dat ecologie één van de belangrijkste uitdagingen van de 21e eeuw is geworden.
 
Hoe verklaar je dan dat onze franse buren die zondag naar de stembus gingen (toch zij die zijn komen opdagen), Emmanuel Macron tegen Marine Le Pen konden verkiezen? Of anders gezegd, waarom was de groene kandidaat Yannick Jadot al uitgeschakeld in de eerste ronde met nog geen 5% van de stemmen? 

De optimisten onder ons zeggen dat de groenen niet langer een monopolie hebben over het milieu betoog, en dat het eerder goed nieuws is. Ecologie zou doorgedrongen zijn in het volledige politieke discours, ongeacht de kleur van de partij. En daarmee zou ze de verkiezingen dan wel hebben verloren, maar de culturele strijd hebben gewonnen. 
 
Anderen schrijven deze verpletterende nederlaag dan weer toe aan de interne dynamiek van de groene partijen. Historisch links en allergisch aan gezag, weigeren ze een verticale structuur te aanvaarden die de opkomst van een leider bevorderen. 
 
In de realiteit was de milieuproblematiek in de debatten en verkiezingsprogramma's in Frankrijk grotendeels afwezig - met uitzondering van dat van Mélenchon, wat deels een verklaring is voor de stemmen die hij massaal kreeg van jongeren - vanwege twee volkomen begrijpelijke en totaal ongefundeerde stellingen. 
 
> Hoe hoger de inflatie stijgt, hoe dieper de bezorgdheid om het milieu zakt.  

Hoe kan het ook anders? Het einde van de wereld is minder tastbaar dan het einde van de maand. De inflatie in de eurozone bedraagt 7,5% en in maart was die in België 8,31%, een record sinds 1983. De prijsstijging in de warenhuizen stegen met  4,5% … minder dan de energieprijzen, die gewoonweg onbetaalbaar zijn geworden. 

De uitkomst: de Belg gaat resoluut voor de huismerken van distributeurs en uiteraard ook voor de promo’s. En wie is er in de aanbieding? Noch de lokale producten, noch de korte ketens die ons in staat stellen gezondere producten te consumeren met respect voor het milieu. 
Laten we niet vergeten dat we volgens de IPCC-deskundigen -  als we de wereld leefbaar willen houden -  we nog maar 3 jaar hebben om actie te ondernemen. 

Dus, marketeers, mannen en vrouwen in de sector, we moeten zowel onze verbeeldingskracht als ons verantwoordelijkheidsgevoel aanspreken, zodat de duurzame consumptie die net op gang was gekomen niet opnieuw wordt gezien als een luxe waar we best wel zonder kunnen.
 
> Hoe dichter de oorlog komt, hoe verder van ons bed het onrustwekkende klimaat. 

“Het einde van de wereld door kernkoppen is toch wel iets anders dan enkele graden warmer. Want wie maakt de laatste tsunami mee als er geen levende ziel te bespeuren valt?”  
 
Jawel, de oorlog in Oekraïne is in zekere zin een beetje zoals de pandemie: het zorgt ervoor dat je meel, toiletpapier en andere noodzakelijke dingen in je kelder wilt opslaan zonder al teveel wakker te liggen van waar het vandaan komt.
 
Maar wat als de oorlog en de daarmee gepaard gaande horror de energietransitie zouden versnellen? 
 
Beseffen wij dan niet dat onze afhankelijkheid van Russische olie en gas ons verhindert onze belangen te beschermen? Om een binnengevallen buurland op een effectieve manier te hulp te komen? 
 
In Le Point van vorige week zijn deskundigen het erover eens dat het conflict positieve gevolgen kan hebben voor het klimaat, doordat het regeringen ertoe aanzet af te stappen van fossiele brandstoffen ten voordele van stabielere, betrouwbaardere en meer ecologische alternatieven.
 
Oekraïne is een humanitaire noodsituatie, die moet worden aangepakt.
Maar het klimaat blijft onze planetaire noodsituatie.