Fr

BRANDS

Het 'Never Normal' van Paul Polman, door Griet Byl (MM)

Zondag 20 Maart 2022

Het 'Never Normal' van Paul Polman, door Griet Byl (MM)

Vorige donderdag was het weer zover en organiseerde de UBA opnieuw een live editie van zijn Trends Day. Voor de meeste adverteerders was het lang geleden dat ze elkaar nog met zovelen in ‘t echt gezien hadden, dus de opkomst was groot. Hoewel dat wellicht in de eerste plaats aan het sprekerslijstje te danken was.

Afsluiter van dienst was Paul Polman die we je natuurlijk niet meer moeten voorstellen. Voor wie van Venus of Mars komt: van 2009 tot 2019 was hij CEO van Unilever en introduceerde hij binnen de multinational het Sustainable Living Plan, een ambitieus porject waarmee het bedrijf zowel groei wilde bewerkstelligen als zijn ecologische voetafdruk verminderen. Anderzijds werkt Polman bij de Verenigde Naties mee aan de ontwikkeling van de sustainable development goals en hij publiceerde meerdere boeken. Hij is ook een gegeerd spreker. Zijn keynotes zijn behoorlijk disruptief, niet zozeer vanwege hun innovatieve inslag, wel omdat ze je achterlaten met een acute vorm van onbehagen en dadendrang tegenover de problemen waarmee onze wereld in het algemeen en ons vak in het bijzonder kampen.

Uit de losse pols, zonder autocue of PowerPoint, met enkel een paar notities die ik hem tijdens de speech van zijn voorganger zag maken, kwam hij een pleidooi houden voor verantwoordelijkheid. Omdat de UBA een “force of change” is, zoals Polman het formuleerde. En omdat onze problemen niet van technologische, maar van menselijke aard zijn (denk hebzucht, intolerantie, gebrek aan empathie, enzovoort). “Wie zal er wakkerschieten als wij dat niet nu doen?”, aldus de Nederlander. “Historisch gezien rekenen we op regeringen om in actie te komen, maar die instellingen reflecteren de realiteit niet meer. En business kan niet werken in een falende maatschappij, noch aan de zijlijn staan en toekijken. De banken waren te groot om te falen en de mensen te klein om een verschil te maken. En toen kwam corona.”

Ondertussen zaten we in de zaal met z’n allen instemmend op het puntje van onze stoel: de afgelopen twee jaar hadden we immers inderdaad met z’n allen kunnen vaststellen dat een collectief uit individuen bestaat en dat die samen wel degelijk voor beweging kunnen zorgen. “Maar we evolueren niet snel genoeg”, maakte de spreker meteen komaf met elke zweem van zelfvoldaanheid. “Stel dat je vroeger tien mensen vermoordde en nu nog maar vijf, ben je dan een betere slechte moordernaar?”.

Gewoon sustainable zijn is niet genoeg, bedoelt Polman: we moeten verder gaan en regenereren, “net positive’ worden en aldus deelnemen aan de totale transformatie van de samenleving, een stelling die ook de rode draad vormt doorheen zijn nieuwe boek. “Die purpose geeft je de moed om voor de extra mijl te gaan en noodzakelijke doelstellingen te stellen, de juiste aandeelhouders aan te trekken”, oreerde hij, hoewel hij grif toegaf dat hij ondertussen ondervonden had dat het makkelijker is om er kwijt te raken dan er te vinden. Alvorens een lans te breken voor vertrouwen, transparantie en consistent gedrag. Vooral op dat laatste punt lijkt het schoentje nog al eens te wringen, zo blijkt.

"Embrace de never normal”, besloot Peter Hinssen de ochtend, maar dat suste onze eco-angst niet helemaal. Noch onze vrees voor de rampspoed die een megalomane gek over onze Europese democratische principes heeft afgeroepen. Onze vastberadenheid om liever gisteren dan vandaag actie te ondernemen en het verschil te maken stond wel op scherp.

Archief / BRANDS