Fr

ASSOCIATIONS

Voetballoos met pizza op de bank, door Gerd de Kee (domain manager strategy & branding, UBA)

Zaterdag 21 Maart 2020

Voetballoos met pizza op de bank, door Gerd de Kee (domain manager strategy & branding, UBA)



Ok, ik geef het toe, ik ben niet zo’n voetbalfan, behalve bij wedstrijden van de Duivels, dan uiteraard weer stiekem wel. Door de band genomen hou ik echter meer van hockey, of basketbal. En vooral van skiën, heel erg veel van skiën. En toch mijmer ik nu, starend naar de werkloze ski’s in de gang, over de komende voetballoze avonden op de bank.
 
Wie had gedacht dat een op het eerste gezicht banale longinfectie in een op dat moment volstrekt onbekende Chinese provinciestad de wereld voor altijd zou veranderen? Op enkele weken tijd verspreidt de infectie, die intussen een naam heeft, zich achtereenvolgens van een enkele stad over een hele regio en vervolgens over een groot deel van Azië. Europa is waakzaam maar ach, we liggen er niet echt wakker van.  En dan gaat het snel. Veel te snel. Op 31 januari worden twee mensen ziek in Rome. Eén week later wordt in Italië een derde besmetting vastgesteld. In België wordt op 4 februari het eerste geval gedetecteerd. Eén van de gerepatrieerde landgenoten uit China. So far, so good. Alles onder controle, geen paniek.  Het leven gaat zijn normale gangetje. In verschillende delen van Europa vertrekken hele horden sportievelingen op skivakantie. Carnavalvakantie weet u wel. Wegens de verwachtte drukte wachten wij op de paasvakantie. We houden niet zo van overvolle skipistes. Een veelvoud aan vrienden, familie en collega’s genieten wel met volle teugen van een welverdiende wintersportvakantie. Zorgeloos. Dan nog wel. Ondanks Ciara, Dennis, Ellen en Francis is het stilte voor de storm.
 
Op 21 februari – midden in de carnavalvakantie - breekt de hel los. Een eerste golf besmettingen verspreidt zich over Noord-Italië. Een paar dagen later bereikt de vloedgolf Centraal- en Zuid-Europa. Het leven op UBA ging tot dan toe zijn normale gangetje. En ach, het is maar een stevige griep, toch? Maar we worden toch voorzichtig. Op 27 februari wordt tijdens een informele vergadering voor het eerst de zogenaamde olifant in de kamer bij naam genoemd. Wat als… Wat als het tòch erger wordt dan initieel verwacht. Meer en meer mensen, ook internationaal, maken zicht zorgen. Moeten we voor de UBA Trends Day misschien toch geen plan B uitwerken? Zonder enige vorm van paniek en zonder ons nog écht zorgen te maken worden verschillende scenario’s besproken en in draft gezet.
 
Als een lawine die aanzwelt en alsmaar sneller voortstuwt onder de steeds toenemende massa sneeuw rolt COVID-19 vervolgens over ons land en onze buurlanden. Er komen steeds meer vragen. Hoe proactief we als organisatie ook aan de slag gaan en hoe lean en agile we ook werken, de steeds aanzwellende tsunami hijgt ons in de nek. Iedereen volgt de berichtgeving op de voet. Telkens weer opnieuw proberen we te anticiperen op wat volgt. Als één team, voortdurend in overleg. Iedereen werkt voor en met iedereen. Intern en extern zoeken we samen naar oplossingen, alternatieven, creatieve mogelijkheden, alles om toch maar onze leden, onze klanten niet te moeten ontgoochelen.
 
Dinsdag 10 maart beslisten we definitief om de UBA Trends Day veiligheidshalve te verplaatsen naar september. Een impactvolle maar noodzakelijke beslissing. ’s Ochtends als team de beslissing genomen, de eventlocatie gecontacteerd en nieuwe datums gezocht, alle nationale en internationale sprekers gecontacteerd en data afgestemd Oef, de puzzel past! In de loop van diezelfde dag, met het communicatieplan nog in volle voorbereiding, slaat de tsunamigolf echter genadeloos toe. Gradueel worden meer en meer events afgelast, later zelfs verboden. Dankzij teamwork en een goede voorbereiding kunnen we gelukkig snel schakelen. Vervolgens gaan hogescholen en universiteiten dicht. Thuiswerk wordt aangeraden. En uiteindelijk gaat het land op slot. Soft lockdown om het maar met een vuil woord te zeggen… Een schijnbaar onbenullige longinfectie bij iemand aan de andere kant van de wereld groeit op enkele weken tijd uit tot een wereldwijde pandemie. De grootste medische crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. De wereld komt quasi tot stilstand. Op twee weken tijd gingen we bij UBA van een kleine, hechte organisatie naar een collectief van ‘op-afstand-werkende individuen’, op zoek naar enige cohesie in een onverbiddelijke, nieuwe arbeidsconstellatie.
 
Als onderneming én als individu geconfronteerd met nieuwe vrijheden en nieuwe verplichtingen. Met nieuwe opportuniteiten en nieuwe moeilijkheden. Want welke opleidingen kan je vervangen door webinars? En hoe snel kunnen we dat dan georganiseerd en gecommuniceerd krijgen? Het voelt een beetje als dansen op onbekende muziek waarbij we onze moves moeten aanpassen naarmate het ritme rollercoaster-gewijs verandert.

De bezorgdheden rond mobiliteit, files en milieu maken plaats voor bezorgdheden rond mentale gezondheid, sociale afstomping en vereenzaming. En wat is dat toch met dat toiletpapier? Voor ons gaat het leven (voorlopig) verder. Net als vele adverteerders doet het UBA-team wat het voor de coronacrisis ook deed. Business as usual, of toch ongeveer. Alleen doen we het nu apart. Verbonden door bits & bytes, gezichten op schermpjes, al dan niet met synchroon geluid. In tegenstelling tot vele andere sectoren, draait het professionele leven voor ons gewoon door. Omdat het kan. Omdat het moet. Zonder zekerheden, behalve dat het woord van 2020 iets met corona- zal zijn.
 
En zo zit ik ’s avonds mijmerend op de zetel. Bezorgd om collega’s, netwerk, buren, vrienden en familie. Denkend over “wat met het post-corona tijdperk?” Met een pizza en een 10-jarige in de zetel. Een voetballoze avond op de bank. Waar zijn die UNO-kaarten?

Archief / ASSOCIATIONS