Cannes: een State of the Union, door Frederik Braem (Brightfish)

Toen Publicis twee jaar geleden een bom onder het festival legde, stond de organisatie van Cannes Lions voor een quasi onmogelijke taak: hoe maak je een festival dat uit graniet gehouwen lijkt (side note: het festival bestaat sinds 1954. In 1992 werd voor het eerst een nieuwe award-categorie toegevoegd: print.) opnieuw modern, fris, relevant en vooral: geloofwaardig? Een hervorming van het management, lagere (maar nog steeds behoorlijk hoge) toegangsprijzen, en een reductie van het aantal awards later, is het nog steeds wachten op de eerste tastbare resultaten. Het aantal deelnemers is namelijk niet gestegen, integendeel, en het aantal cases dat werd ingezonden is ook niet geëxplodeerd. En toch is er op een subtiele manier wel al iets fundamenteel veranderd: het festival trekt sinds een paar jaar volop en steeds meer de kaart van sociale en maatschappelijke relevantie en dat zou wel eens de redding kunnen zijn.

Creativity for good is al jaren een vast thema op het festival én in de erelijst van Lion-winnaars. Maar dat was steeds in verhouding tot concreet creatief werk. Prachtige campagnes van NGO’s en goede doelen worden al jaren overladen met accolades en leeuwen. Maar dit en vorig jaar wordt er steeds meer uitgezoomd en worden maatschappelijke problemen ook steeds vaker zonder concrete adverteerders besproken. Want als het regent in de wereld, druppelt het in Cannes. Steeds meer (gelukkig enkel figuurlijk) en steeds luider. Politieke thema’s, LGBT, het milieu: Cannes evolueert naar een forum voor kritische denkers en gezien de jeugdigheid en het enthousiasme van wie er allemaal rondloopt is dat niet eens zo’n slecht idee. Het was zelfs afgelopen met de massa’s plastieken waterflesjes die overal werden uitgedeeld: iedereen kreeg een hippe drinkfles en wie liever een frigo plunderde kon zich te goed doen aan water in kleine brikverpakkingen. De vooruitgang is traag, maar hij is er.

Naast de absurde toegangsprijzen en het elitaire karakter dat het festival had gekregen, was een andere belangrijke kritiek op Cannes de eenzijdigheid van de conversaties (‘navelstaarderij’ werd gefluisterd), maar ook daar werd aan gewerkt. Vorig jaar druppelsgewijs, dit jaar volledig uitgerold: interactiviteit en Q&A’s. Een partnership met Slido zorgde ervoor dat elk seminarie kon eindigen met een aantal vragen uit het publiek die dikwijls behoorlijk kritisch waren. Mooi! Enkel bij het interview met Sheryl Sandberg, COO van Facebook, werd de kritiek eerder weggelachen dan oprecht besproken. Je verwacht meer van een moderator die werkt voor Bloomberg, maar dat terzijde.

Cannes werkt aan een nieuwe toekomst, da’s duidelijk, en wat dat zal opleveren kan nog niemand zeggen. Hopelijk gaat het aantal delegates opnieuw omhoog en krijgt Cannes weer het elan van vroeger, minus de arrogantie. Wat alleszins opviel was, dat de spreker die het festival dit jaar mocht openen geen vreemde was: Nick Law, (ondertussen ex) CCO van de Publicis Group godbetert, teruggekeerd door de grote poort. Zelfs Arthur Sadoun in eigen persoon kwam midden in het festival een interview met Jean-Michel Jarre modereren. Ja, het festival probeert zichzelf een nieuw elan te geven, stapje voor stapje, maar sommige dingen zullen wel nooit veranderen.